Մեծն Շիրազը հրավիրված է լինում հարսանիքի: Հանկարծ աղմուկ է բարձրանում, թե հարևան շինությունն այրվում է: Մարդիկ դուրս են նետվում սրահից և հավաքվում բակում: Մի կուսակցական մոտենում է Վարպետին ու ասում. -Գիտե՞ս, որ մենք՝ ընկեր կոմունիստներով, վերջում դուրս եկանք, իսկ դու'ք, փաստորեն, այդքան մտահոգվեցիք ձեր կյանքի համար:

Այսօր անհայրենիք իշխանությունները իրենց ազգադավ պարագլխի հետ միասին , իրենց իսկ կողմից ստեղծված ԱԳԼԿՃ-ի՝ այն է ԿԳՄՍ «կանտոռայի» միջոցով փորձում են փակել հերթական թատրոնը։ Թիրախում ԳՈՅ թատրոնն է։ Մշակույթի, գիտությա, կրթության, ազգայինի, իրական արժեքների և մնացյալ այլ ոլորտների սպանդը և հիթ շքերթը շարունակվում է ։ ԳՈՅ թատրոնը երեսուն և ավելի տարիների կենսագրություն ունի, կայացած թատերախումբ, ուրույն ձեռագիր, միայն իրեն հատուկ գեղագիտություն և թատերային ոճ:

1969 թ-ին սովետական կինոէկրաններ բարձրաձավ ու այլևս մնաց սովետական դասական կինոյի վերին հորիզոնականներում Վլադիմիր Մոտիլի «Անապատի սպիտակ արևը» ֆիլմը։ Այս ֆիլմից հետո, Վերեշչագինի դերը մարմնավորած հանճարեղ Պավել Լուսպեկաևին կկնքեն որպես «самый русский таможенник»։

Ապացուցված է` ջուրը հիշողություն ունի: Եվ այդ հիշողությունը հոսում է նրա հետ` անկախ մեր ցանկությունից ու պահվածքից: Վարդան Հակոբյանի բանաստեղծական աշխարհում հիշողության նշանակությունն է, որն ինքնին ավելին է, քան ընդհանրապես անցյալը վերագտնելուն ուղղված բոլոր ջանքերը միասին կարող են լինել: Եվ ոչ միայն նշանակությունը. այստեղ հիշողության շքեղ ներկայությունն է:

«Ընկնելուց ես ջարդվածք ստացա, և ինձ տեղավորեցին «սառը» հիվանդասենյակում։ Այնտեղից դուրս չեն գալիս, այնտեղից վերելակով են դուրս հանում, իսկ ես ուզում էի հեռանալ աստիճաններով... Ես փորձում էի մտաբերել, թե հանուն ինչի արժե ապրել. Հանուն արևի՞… այն բոլորինն է։ Հանուն գարնա՞ն, հանուն առաջին ձյա՞ն, հանուն մայիսմեկյան ամպրոպի՞… Ես կենդանի մնացի։ Ես հիշեցի քո թարթիչների դողը, երբ դու հպվել էիր այտիս։ Եվ ես գնահատեցի արևը, գարունը, առաջին ձյունը, առաջին մայիսյան ամպրոպը. Գեթ մեկ անգամ էլ հպվիր իմ այտին...»:

-Ես ձեր բիբերի մեջ եմ, շուրթերին ու լեզվին, հեռվում մի որոնեք... Չարենցի մահվան օրը քաղաքի վրա ծանր մի մուժ իջավ ու առայսօր տեղից չի շարժվում: Դա միայն կորսված մարմնի ցավ չէր:

Մոտ մեկ տարի առաջ «Իրատեսում» տպագրվեց ՀՀ վաստակավոր նկարիչ Մարտիրոս Բադալյանի մասին «Երբ խորքը դառնում է․․․ ռելիեֆ» վերնագրով հրապարակումս։

Նկարիչների միությունում բացվել է Մարտիրոս Բադալյանի ցուցահանդեսը։ Ներկայացվածը խելահեղ է բազմաթիվ առումներով, այդ թվում՝ ցուցադրանքի թեմատիկ բազմազանությամբ, ասելիքի խորությամբ, ինչու չէ, նաև թարմությամբ։

Սեպտեմբերի 21-ին Հայաստանի Նկարիչների միության «Մարտիրոս Սարյան» ցուցասրահում բացվեց գեղանկարիչ Գայանե Խաչատրյանի հոբելյանական ցուցահանդեսը։